Kenny Garrett doet zijn dansje voor de Happy People

De Amerikaanse saxofonist Kenny Garrett is een fenomeen. Zijn carrière van meer dan dertig jaar via het Duke Ellington Orchestra, Freddie Hubbard, Woody Shaw, Art Blakey, Miles Davis plus inmiddels 18 albums als bandleider brachten hem tot het niveau van een gevierd altsaxofonist. De alt wisselt hij soms even om voor de sopraansaxofoon, maar hij is eveneens en vooral bandleider. Zondagavond speelde hij met zijn muzikanten in het bimhuis in Amsterdam en pas weer op woensdagavond 5 februari 2020 mochten ze uitgerust en vol nieuwe energie het podium op van Paradox in Tilburg.  

Eventjes na half negen komt de fitte en energieke Garrett met zijn band het podium op. De vouwen zitten haarscherp in de broek van zijn grijze kostuum. Getooid met zijn karakteristieke ronde hoofddeksel en gewapend met zijn saxofoons staat hij centraal op het podium. Regelmatig staat hij zijdelings of half met de rug gekeerd naar het publiek van het volgestroomde Paradox. Hij speelt de centrale rol in de band; hij is de natuurlijke leider. Garrett bepaalt de volgorde van de speellijst en communiceert met de vier muzikanten op het podium. Met het voor hem gekomen publiek is er geen communicatie, anders dan tegen het eind van de tweede set. Dan wordt er publieksparticipatie – “clap your hands” – gevraagd tijdens Happy People. Na het concert, het is dan tien voor twaalf, speert Garrett direct met zijn rolkoffertje richting hotel.

DRUMS EN PERCUSSIE
Rondom Kenny Garrett bevinden zich op het podium twee duo’s. Links achter de bandleider, geheel rechts voor het publiek staat een Miles Davis-veteraan; percussionist Rudy Bird. Tussen een enorme batterij ritme- en percussie-instrumenten, waarvan hij zeker niet alles gebruikt, staat hij daar zijn ding te doen. Ook zingt hij tekstloze melodieën mee, zoals bij het openingsnummer Haynes Here van het album Seeds from the Underground. Bird wordt geflankeerd door de 23-jarige benjamin van het kwintet Samuel Laviso achter het slagwerk. Deze lijkt volledig op te gaan in zijn eigen strakke drumwerkzaamheden, zonder veel attentie te hebben voor wat er rondom hem afspeelt. In het slot van de finale set krijgt hij een serieuze solo en de kans zijn groove te laten horen in duo met Garrett. De solo eindigt even abrupt als dat hij begon.

PIANO EN BAS
Aan de andere kant van het podium zit Vernell Brown met twee reusachtige vlechten op zijn hoofd achter de Paradox-Steinway, waar hij door Garrett regelmatig met een handgebaar wordt aangespoord en/of het publiek op hem attendeert. Het geluid van de vleugel bereikt echter helaas niet meer het niveau om boven het dichtslibbende wat bonkige groepsgeluid uit te kunnen stijgen. Aan de zijde van de pianist staat de ervaren bassist Corcoran Holt, die ook op de opnames van het laatste album Do Your Dance (weer al van 2016) meespeelde en ook op tournees van Garrett al jaren een stabiele factor is. Er is ruimte en tijd voor zijn bedachtzame en intuïtieve solo’s.

HAAST
Aanvankelijk lijkt het Kenny Garrett Quintet haast te willen maken om zo vlug mogelijk naar huis te kunnen gaan. Na twee sets van vijf kwartier moet je een andere conclusie trekken. De concerten met energieke funky nummers hebben een hoog tempo en de sets doen denken aan twee opeenvolgende concerten met gelijksoortige spanningsboog; als twee sets voor wisselend publiek. Kenny Garrett heeft de luxe om uit een nog steeds relevante discografie te kunnen selecteren om zijn typische stijl actueel te kunnen illustreren. Van diverse albums kwam muziek voorbij: Charlie Brown Goes to South Africa (Simply Sad), Do your Dance (Do Your Dance), Spanish Go Round (Black Hope), Backyard Groove (Do Your Dance), Happy People (Happy People), maar ook klassiekers als Mr. P.C. (John Coltrane) ontbraken niet!

Het is een absolute luxe om dergelijke muzikanten in de intimiteit van een podium als Paradox te kunnen zien en horen spelen.

KENNY GARRETT QUINTET
Kenny Garrett – sopraan- & altsax
Vernell Brown – piano
Corcoran Holt – contrabas
Samuel Laviso – drums
Rudy Bird – percussie

Paradox Tilburg (NL) 5 februari 2020
Tekst en fotografie: Ella & Eddy Westveer