Ontwaken uit winterslaap onder escorte van Robert Koemans

Voor sommigen voelde het laatst bijgewoonde concert vóór de corona-lockdown als gisteren en voor anderen leek het sinds vorige eeuw. Op voorhand kon deze bijzondere avond in het Rotterdamse LantarenVenster eigenlijk al niet stuk. Vrijdag 3 juli 2020 presenteerde de Rotterdamse pianist en componist Robert Koemans met zijn trio het nieuwe album CROSS.

JAZZCLUB
In de ruimtelijke hal van dit film- en muziekhuis aan de Wilhelminapier staat de in Rotterdam en omstreken wereldberoemde DJ Onno Paloma zijn sfeerbepalende plaatjes te draaien. Hij is een terugkerende vaste waarde in de programmering van LantarenVenster. En het is fijn om hem weer bezig te zien en te horen.
Deze avond is het eerste live jazzconcert na maanden van coronastilte. Daarmee start ook meteen een reeks van vijf jazzvrijdagavonden op rij in LantarenVenster. Normaal gesproken levert zaal 1 met (uitgeschoven) tribune een capaciteit van 300 zitplaatsen. Nu vindt het concert plaats in een intieme en veilige jazzclub-modus. De hele setting is volgens door de overheid goedgekeurde protocollen inclusief geëscorteerde begeleiding naar stoel met tafeltje. En je mag je drankje mee naar binnen nemen. Dat voelt als verwennerij en helemaal niet verkeerd. Op het balkon is ook nog een aantal zitplaatsen beschikbaar, waarmee het totaal aantal bezoekers op 80 komt. Alle plekken zijn uiteraard bezet.

NIEUWE MAKER
Robert Koemans is Nieuwe Maker bij Jazz International Rotterdam (JIR). In dit ontwikkelingstraject (mede mogelijk gemaakt door Fonds Podiumkunsten) wordt hij als nieuwe, jonge maker begeleid naar de volgende stap in zijn carrière. JIR begeleidt op maat en is sparringpartner bij de ontwikkeling van een eigen muzikale stijl. De (uitgestelde) presentatie van zijn nieuwe album is een mijlpaal binnen dit traject. De 26-jarige Koemans speelde zich eerder al in de kijker als componist, arrangeur, bandleider en pianist bij het tienkoppige ensemble Coal Harbour. Een tweede album met deze groep staat de komende tijd ook nog op de agenda.

RELEASESPANNING
Rondom het in januari 2020 met behulp van geluidsman Chris Weeda opgenomen en gemixte nieuwe album op ZenneZ Records werd de release-spanning steeds verder opgevoerd. Maar het wachten was niet voor niets! Met zijn trio is hij beter in staat om een eigen persoonlijk geluid te laten horen. Zijn pianospel komt beter uit de verf. En met zijn muzikale partners waarmee hij al zeven jaar samenspeelt, bassist Alessandro Fongaro en drummer Willem Romers, klinkt het groepsgeluid ook als één uitgebalanceerd instrument.

EMMERTJE
Met het ruimtelijke en ritmische Vice Versa werd de ruim 75 minuten durende set geopend. Het verfijnde en langzame Sarabande werd opgevolgd door het zinderende Come Home, geschreven na een nachtje doorhalen in een nieuwe oefenruimte. Opvallend is hoe Fongaro op contrabas genuanceerd meevloeit in het pianospel van Koemans en hoe Romers verfijnd de talloze geraffineerde accenten aanbrengt. In het wat hoekige The Bucket laten de heren horen hoe het klinkt wanneer het emmertje even vol is.

PERSOONLIJK
Tijdens het ontwikkelingsproject reisde Koemans voor een dag of tien naar New York om wat lessen te krijgen van een paar van zijn jazzhelden. Doordat op het laatste moment afspraken met Fred Hersch en Kris Davis werden afgezegd bleef er wat tijd over voor een andere uitdaging. Die sloot aan bij zijn pogingen om een woord of getallenreeks om te zetten in een melodie. Zo ontstond logerend in Brooklyn de compositie McGuinness Boulevard.
Na het gedragen Triads werd het optreden afgesloten met het meest hard-core jazznummer van het concert plus titeltrack van het album Cross.

Met de keuze van de nummers heeft hij een overtuigend en zeer persoonlijk album gemaakt. Het zijn allemaal eigen composities en één cover. Dat is de toegift en het eerste nummer op het album. Ook de cover heeft een zeer persoonlijk tintje.

ODE
Koemans groeide thuis op met o.a. de muziek van Neil Young. Het nummer Philadelphia, door Young geschreven voor de gelijknamige Amerikaanse dramafilm uit 1993, werd gedraaid op de uitvaart van Koemans’ moeder. Daarna bewerkte hij het nummer als een ode aan zijn moeder. In zijn versie klinkt het nummer melancholiek, verdrietig, bitterzoet, maar vooral heel persoonlijk. En het is een pakkende finale van een gevoel- en sfeervol, boeiend uitgebalanceerd optreden in LantarenVenster.