Alba Gil Aceytuno – het beste van twee werelden
EN / NL
Ieder jaar geeft Jazz International Rotterdam de leiding van The Pack Project aan een jong aanstormend talent uit de Rotterdamse scene. Dit jaar (2020 en i.v.m. Corona 2021) is dat de rebelse saxofoniste Alba Gil Aceytuno. Met haar trio Amaguk bestormde ze de afgelopen jaren de podia al en maakte het publiek kennis met haar explosieve cocktail van jazz, improvisatie en elektronica. Voor The Pack Project stelde Gil Aceytuno, begeleid door Jazz International Rotterdam een compleet nieuwe band (‘The Pack’) samen, waarmee ze zich in zowel Rotterdam als Nijmegen presenteert.
Samen met haar ‘Pack’ presenteert de oorspronkelijk van de Canarische Eilanden afkomstige Gil Aceytuno een set nieuwe muziek, bomvol verschillende invloeden – van punkrock tot klassiek en met een flinke dosis Afrikaanse en Canarische folklore. De jonge muzikante studeert al jaren op circulaire ademhalingstechnieken, een vaardigheid die we zeker terug gaan horen in haar bijzondere composities en een interessante nuance is in de nieuwe muziek van dit aanstormende talent.
JAZZRADAR trof saxofoniste Alba Gil Aceytuno op de Rotterdamse Kop van Zuid aan de Rijnhaven en stelde wat vragen.
Na je studie (klassiek) saxofoon in Gran Canaria besloot je te verkassen naar Nederland om je bachelor jazz te gaan halen aan het conservatorium. Wat deed je beslissen om dat in Nederland (Den Haag) te doen en vervolgens naar Rotterdam te verhuizen?
Op Gran Canaria was er geen mogelijkheid om jazz te studeren, en ik wilde ook het eiland (nog steeds mijn favoriete plek!) verlaten om open te kunnen staan voor andere invloeden. Ik wilde ook meer te weten te komen over andere plaatsen, culturen en soorten muziek. Ik had de keuze tussen Barcelona en Nederland. Maar ik koos ook voor Den Haag om Engels te leren. Daar heb ik geen spijt van; het was een van de beste ervaringen in mijn leven, al was mijn tijd op school niet helemaal zoals ik had verwacht. Dit jaar ben ik naar Rotterdam verhuisd omdat ik hou van de sfeer en de muziekscene van die stad.
Je werd verkozen om als bandleider van The Pack Project op te treden op het tweelingfestival FJIR FJIN. Hoe ging dat in zijn werk en wanneer ben je gestart met componeren en repeteren?
Ik heb er geen woorden voor om te bedanken en te beschrijven hoe het voelt om gekozen te zijn als leider van het Pack Project van dit jaar. Ik componeer muziek vanaf mijn zestiende, maar dit project is een enorme impuls geweest om mijn schrijven verder te ontwikkelen en mijn stijl te definiëren.
Met het voorbereiden van het repertoire begon ik al aan het begin van dit bizarre jaar, maar het meeste werk deed ik in de zomer.
Tijdens de lockdown was het niet altijd even makkelijk om inspiratie op te doen. Ondertussen volgde ik ook lessen in arrangeren, wat een belangrijke rol speelt in de muziek die ik heb geschreven, denkend aan de zeven instrumenten waarmee ik rekening moet houden plus de mensen die ze bespelen!
In september zijn we begonnen met repeteren en de energie van iedereen ontwikkelt zich verrassend.
Hoe was de aftrap van het project voor jou? Wat was het vertrekpunt? Was het de inhoud van de muziek, waren dat de instrumentaten of had je al muzikanten in gedachten?
Vanaf het allereerste moment dat Sophie (Blussé) en Marzio (Scholten) mij vertelden over het Pack Project ben ik gaan nadenken over de talrijke mogelijkheden om de band vorm te geven, maar ik wist dat de ‘circular breathing’ een belangrijke rol zou gaan spelen in het repertoire. Ik heb deze techniek op een vrij spirituele manier geleerd in een natuurlijk zwembad in mijn geboortedorp op Gran Canaria (ze lacht betekenisvol). Sindsdien is die techniek een belangrijk hulpmiddel geweest in mijn spel en schrijven. Er zullen een aantal nummers in Rotterdam en Nijmegen gespeeld worden die daarop zijn gebaseerd.
De formatie van de band kwam vooral door de mensen met wie ik wilde spelen, maar ook door mijn verlangen om het geluid van de moderne jazz te mixen met de meer ruwe en krachtige energie van de punk/rock. Daarom heb ik ook besloten om twee drummers in de band te hebben. Er zijn een paar mensen in de band waar ik veel mee heb gespeeld, zoals Alba Careta (trompet) of Tristan Guillaume (drums), en met anderen heb ik een paar keer gespeeld of naar geluisterd. Het zijn allemaal mensen die me echt van hun spel hebben laten genieten. Ze zijn ook behoorlijk verschillend van elkaar, uit allerlei delen van de wereld en met uiteenlopende muzikale achtergronden. Ik heb dus een onbevangen en veelzijdige band met veel energie.
The Pack Project is een coaching project van Jazz International Rotterdam. Wat heb je onderweg geleerd en wie waren van grote betekenis voor je?
Het hele team van Jazz International Rotterdam is een leer- en inspiratiebron geweest; het was echt een droom om met hen samen te werken. Dit is mijn eerste ervaring als leider van een project. Het aantal zaken dat ik er tot nu toe van heb opgestoken is ontelbaar. Natuurlijk over muziek: componeren, arrangeren, spelen enz., maar ook over management, planning en allerlei aspecten van achter het podium. Met name Marzio Scholten en Sophie Blussé hebben mij tijdens het traject enorm geholpen.
Wat maakt het verschil voor je tussen werken met je trio end at met het sextet van The Pack?
Dat is allereerst de formatie van de band; het feit dat Amaguk geen bas heeft, geeft het een heel karakteristiek geluid. En met een blazerssectie van drie in plaats van één kun je de melodieën heel anders vormgeven. De verschillende muzikanten hebben ook veel te doen! Bovendien werken we in Amaguk samen aan de liedjes; het componeren is het resultaat van de collectiviteit. Bij The Pack Project is dat heel anders. Het compositieproces en dus ook het eindresultaat ligt in grote mate in mijn handen.
En zijn er overeenkomsten met Amaguk?
Die zijn er zeker! Beide projecten hebben de punk-energie als energiebron, die vermengd met improvisatie en meer jazzy harmonieën een karakteristiek geluid creëert. Ook mijn stijl is consistent en blijft overeind tijdens het spelen met Amaguk of the Pack, dus ik denk dat mensen gelijkenissen zullen herkennen.
Wat is je persoonlijke ambitie na je studie?
Het is tegenwoordig best moeilijk om ver vooruit te kijken en veel te plannen. Het is nu mijn idee om in Rotterdam te blijven om de projecten waar ik bij betrokken ben (Amaguk, Don’t Cut the Tree, en meer) te ontwikkelen en met verschillende mensen in de stad te spelen. Ik heb dit jaar mijn studie afgerond, maar ik wil blijven leren over allerhande stijlen en technieken. Ook wil ik actief blijven in de scene van Gran Canaria en mijn twee werelden mixen.
EN / NL
Tekst en fotografie: Eddy Westveer
THE PACK PROJECT
LINE-UP
Alba Gil Aceytuno – altsaxofoon, dwarsfluit
Alba Careta – trompet
Ebba Asman – trombone
Yuri Rhodenborgh – gitaar
Alessandro Fongaro – contrabas
Denis Baeten – drums
Tristan Guillaume – drums
CONCERT
Rotterdam RauwFest 27 OKTOBER 2021
Nijmegen FJIN 29 OKTOBER 2021
