Yuri Rhodenborgh over snaren, lijnen, corona en conservatoria

Het is een druilerige zondagmiddag in november. Grijze wolkenpartijen drijven boven Rotterdam en zo af en toe regent het. De vochtige atmosfeer nodigt niet uit om in de buitenlucht een serie foto’s te maken.

We gaan op bezoek bij muzikant Yuri Rhodenborgh. Hij presenteerde in dit moeilijke coronajaar zijn debuutalbum Bridge The Gap met Redbourg Group. Helaas zijn er geen concerten om zijn album te live te laten horen tijdens de lockdown.

We bellen aan en worden uitgenodigd binnen te komen in zijn appartement. Ontvangst met koffie. We besluiten eerst wat foto’s te maken. Wordt het de woonkamer of de werkkamer? Dat is geen moeilijke keus. We besluiten de foto die we in gedachten hebben in de “guitar room” te maken. Daarna laten we Rhodenborgh in de woonkamer verder aan het woord over uiteenlopende onderwerpen.

CORONA
Veel muzikanten proberen te laten zien nu er weinig of geen concerten zijn hoe creatief ze zijn. Onder het motto van: er is geen tijd om te spelen, maar wel tijd om te schrijven. Maar vermoedelijk zijn er veel meer muzikanten die dat juist niet kunnen. Er is geen inspiratie van buitenaf. Alleen maar met muziek bezig zijn blokkeert nieuwe ideeën. Zo werkt dat ook bij mij.
Bovendien er is wel tijd voor nieuwe dingen maar de oude dingen hebben we ook nog niet uitgevoerd er zal straks ook een overaanbod voor de podia ontstaan ik ben bang dat de projecten waar we de laatste jaren aan hebben gewerkt straks gewoon overgeslagen gaan worden; ook als de Amerikanen niet hier kunnen spelen. Wanneer die wegblijven lijkt dat wel even een voordeel voor de Nederlandse muzikanten, maar je vraagt je af hoelang dat gaat duren. Trouwens ik zie ook liever buitenlandse muzikanten hier spelen.

DEBUUT
Het is gewoon keihard werken om die zalen vol te krijgen of om überhaupt geboekt te worden. Je kunt wel de illusie hebben dat wanneer je je eerste cd hebt, dat mensen je wel kennen. Maar dat is gewoon niet zo! Je wordt niet zomaar geboekt. De allerbeste muzikanten kunnen misschien zonder goed ondernemerschap bekend worden, maar dat is slechts 0,001% van de muzikanten gegeven. Muzikantschap gaat niet zonder ondernemerschap, tenzij je een supergoede en veel gevraagde sideman bent. Ik ben breed georiënteerd. Dat komt ook doordat mijn aandachtscurve soms kort is. Dan ben ik ergens op uitgekeken en ga ik verder naar iets anders. Verandering en afwisseling past bij mij.

HIGHLINEN
Muziek en highlinen zijn twee belangrijke dingen in mijn leven. Highlinen is een onderdeel van de algemene discipline slacklinen. Je moet het niet verwarren met koorddansen. Er is een groot verschil tussen koorddansen en slacklinen. Slackline (slack betekent losjes) is over een twee en een halve centimeter brede polyester- nylonlijn lopen. Die staat niet strak opgespannen en is een beetje beweeglijk.

En koorddansen is op een stalen lijn die ontzettend strak staat; alsof je over een hek loopt. Dat slacklinen doe ik sinds bijna acht jaar en daar heb ik veel mee rondgereisd. Vaak werd me ook gevraagd wanneer ik op de highline ging gitaarspelen. Maar dat zou resulteren in een slechte gitarist en een slechte highliner.
Ik heb dus wel beide disciplines samengebracht bij de totstandkoming van mijn eerste album.
Het was voor mij een grote hulp bij het componeren voor dit project. Ik heb geprobeerd het gevoel van een bepaalde lijn soms in combinatie met een weersconditie om te zetten in muzikale ideeën. Hierdoor werd voor mij de muziek minder abstract. Op een lijn voel je je soms heel erg vrij, maar andere keren ook heel nerveus uit angst om te vallen als je bijna aan het eind bent. Een overbrugging van 800 meter was mijn langste lijn en 350 meter was de hoogste. Highlinen is niet voor iedereen!

TILBURG
Ik heb het gevoel dat er een soort van hiërarchie is in conservatoria in Nederland. Amsterdam staat bovenaan als het om moderne jazz gaat, daarna komt Rotterdam. Den Haag staat aan de top wat betreft traditionele jazz. Het lijkt bijna of je in die volgorde toelating zoekt. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik in Amsterdam of Rotterdam dezelfde kansen had gehad.

Aan het Fontys Conservatorium Tilburg zaten we voor Jazz Bachelor met zijn vieren in mijn lichting. Ik studeerde af samen met trompettist Koen Smits, pianist Sjoerd van Eijk en drummer Frank Wintermans. In zo een kleine groep krijg je veel meer kansen. Zo kreeg ik tijdens mijn master in 2019 de kans om het Criss Cross Europe Project te doen. Met muzikanten uit diverse Europese landen en een vaste coach spelen op diverse internationale podia is een buitenkans. Met Bojan Zals coach speelde ik met vibrafonist Pol Belardi (Luxemburg), bassist Anneleen Boehme (België), toetsenist Kirke Karja (Estonia) en drummer Mathieu Penot (Frankrijk). Die band met Bojan Z bestaat eigenlijk nog steeds, dus daar gaan we nog wel wat mee doen. Binnen dat project participeert ook het Tilburgse podium Paradox. Die kansen heb ik gekregen door Paradox en het Tilburgs conservatorium.

Nu ik dit jaar ben gekozen voor Music Hub Brabant (dat heette vroeger New Arrivals) ga ik aan de slag met een nieuw project met multi-instrumentalist Pol Belardi. Dat is ook een gecoacht ontwikkelingsproject met een bepaald budget. Door de Corona is er dit jaar nog niet al te veel gebeurd. Ik heb gekozen voor coaching door Marzio Scholten in ondernemerschap en Simone Roerade voor zang, want ik wil ook gaan zingen zelf. We gaan ook wel een beetje richting pop, maar ik blijf een jazzgitarist daar kom ik niet onderuit. We zijn inmiddels begonnen te schrijven en hebben samen al een paar demo’s opgenomen. En zodra we de muziek hebben, gaan we op zoek naar muzikanten. Anders dan bij jazz sluit ik me hier geen half jaar alleen op, maar doen we het samen. Dat samenwerken was best een uitdaging omdat ik erg kritisch en vastberaden ben wanneer het mijn eigen werk betreft. Je moet je vooroordelen aan de kant kunnen zetten. Open en eerlijk zijn naar elkaar lukt niet zonder wederzijds vertrouwen.

MEER PROJECTEN
Met The Pack Project hebben we 3 repetities gehad en ik heb al een paar keer met Alba (Gil Aceytuno) gejamt. Alba heeft hele mooie muziek geschreven. En dat moet gehoord worden.  Ik wist bijna zeker dat het (Festival Jazz International Rotterdam en Nijmegen) niet door zou gaan of zou worden uitgesteld. En we hadden sowieso vooraf gedacht dat we daar ook na die twee optredens meer mee wilden doen. Ik had me ook wel verdiept in die punkjazz-richting en wilde daar ook echt mijn eigen inbreng aan leveren. Niet alleen hard, maar ook een beetje verfijning erin aanbrengen. Maar vooral niet te veel in hokjes denken.
Ik speel natuurlijk ook nog in het Nationaal Jeugd Jazz Orkest onder leiding van Ruben Hein. Daar heb ik ook heel gave dingen uitgehaald.

Tekst en fotografie: Ella en Eddy Westveer
Fotografie highlinen: Jonas Konijnenberg

YURIRHODENBORGH.NL

LEES OOK:
Redbourg Group – Bridge the Gap