Drie keer goud voor trio Engels/Teepe/Herman

De meeste muzikanten die vanuit Nederland in het Terneuzense Porgy en Bess mogen spelen, hebben er dikwijls een flinke reis opzitten voordat hun eerste noten klinken. Voor de “twee oude lullen en John Engels” (de woorden van Benjamin Herman) gold niet anders. Vanuit Amsterdam richting het zuiden en dan tot slot via de toltunnel de Westerschelde passeren is een behoorlijke binnenlandse trip. Maar bassist Joris Teepe spande de kroon door vroeg in de ochtend al vanuit Warschau af te reizen. In Polen had hij met Anders Bergcrantz-Sylwester Ostrowski Unit een serie concerten afgerond waaronder in Robert De Niro’s Jassmine Club. Na een reis van ongeveer 1500 kilometer stond hij juist op tijd op het podium van Hans Zuiderbaan’s Porgy en Bess.

HARDE SCHIJF
De heren Engels/Teepe/Herman putten uit een bijna grenzeloze bron van ervaring en een dito hoeveelheid beschikbaar muziekrepertoire op hun harde schijf. Dit jaar brachten ze bovendien hun gezamenlijke zeer verdienstelijke album When Will The Blues Leave uit op cd; en voor de liefhebbers ook in gelimiteerde oplage op 10 inch vinyl. Met dit nummer wordt de avond dan ook geopend. We hebben geen angst dat de uitvoeringen 1 op 1 gelijk zijn aan de opnames. Drummer en levende legende John Engels heeft nu eenmaal de onbedwingbare dwang dat het altijd weer anders moet klinken. En daarmee trekt hij zijn muzikale partners op het podium in zijn kielzog mee. Jimmy Rowles’ nummer The Peacocks, ooit uitgevoerd door Stan Getz moest en zou op de plaat komen. Engels die nog met Getz samenspeelde had een goed voorgevoel, want het werd een Spotify-hit met meer dan 1,25 miljoen keer afgespeeld.

VERRASSEN EN UITDAGEN
Het is een feest om deze muzikanten te zien en horen spelen. De energie, het spelplezier en inventiviteit zijn een olympische medaille waard. Ze blijven elkaar voortdurend verrassen en uitdagen. En dat is wat live-jazz juist zo leuk maakt. Bovendien veel nummers hebben een verhaal dat niet alleen amusant is, maar ook je kennis van de jazzgeschiedenis wat aanvult.

In de twee lange sets die worden gespeeld komen onder meer I Found A new Baby, Bittersweet en FSR (for Sonny Rollins) in eersteklas vertolkingen voorbij.

Ook Chelsea Bridge, een nummer geschreven door Billy Strayhorn toen hij met Duke Ellington in Londen (1941) was, en feitelijk over de Tower Bridge gaat, is zo’n nummer met een anekdote. Aan Charlie Parker’s Moose The Mooche hangt eveneens een beeldende en historische jazzvertelling. Moose The Mooche was namelijk de bijnaam van de favoriete heroïnedealer van Parker. Het nummer werd aan dit notoire heerschap opgedragen en aanvankelijk zelfs bedoeld als een ruil van royalties tegen dope. De deal die op de achterkant van een servetje was vastgelegd werd echter niet rechtsgeldig verklaard. Maar wel een mooi nummer!

In de goedgevulde zaal van één van Nederlands oudste jazzpodia zitten geen heroïneliefhebbers. Wel zitten er toegewijde bewonderaars van het muziekgenre. En er zijn zelfs verzoeknummers binnengekomen waaraan met plezier tegemoet wordt gekomen. Zodoende wordt met Ornithology deze fraaie jazzavond afgesloten.

ENGELS/TEEPE/HERMAN
John Engels – drums
Joris Teepe – contrabas
Benjamin Herman – altsaxofoon

Porgy en Bess Terneuzen (NL) 7 augustus 2021
Tekst en fotografie: Eddy Westveer