North Sea Jazz Greatest Show on Earth

De Japanse spring-in-het-veld Hiromi zette zondagmiddag de Hudson op stelten. Iedereen was lyrisch!

Met 90.000 bezoekers en ongeveer 200 concerten in 3 dagen wordt North Sea Jazz ook wel het grootste indoor jazzfestival ter wereld genoemd. En daar zijn we – ook als niet-chauvinistische Nederlander – best wel een beetje trots op. Maar klopt het eigenlijk wel?

Volgens Guiness World Records is het Festival International de Jazz de Montréal (niet te verwarren met Montreux) het grootste jazzfestival ter wereld. Het eindigde dit jaar gelijk met het weekend van NSJ. Ze ontvangen daar rond de één miljoen bezoekers gedurende 10 festivaldagen. Hun eerste editie was in 1980 en als je het wilt weten ze zetten meer dan 60.000 liter bier om en er zijn ongeveer 500 concerten. Het verschil met NSJ is dat er ook 6 grote (en gratis toegankelijke) buitenpodia zijn. Het is dus een indoor en outdoor jazzfestival.
Overigens is er ook nog een festival dat claimt het grootste outdoor muziek- en kunstfestival te zijn; Glastonbury. Dat startte in 1970 en heeft jaarlijks 200.000 bezoekers, meer dan 3.000 acts en meer dan 100 podia. Het festival dat dit jaar in juni plaatsvond had een gereduceerde capaciteit van 150.000 en duurde 5 dagen.

North Sea Jazz is dus misschien wel het grootste indoor jazzfestival, maar er is toch iets vreemds met dat woord jazz. Diana Ross vroeg het zich ook al af: is dit een jazzfestival? Sommige muzikanten schuwen het j-woord te gebruiken en festivals zweren er bij. Volgens de jazzpolitie, die strak in de leer is, moet er anders worden geprogrammeerd en anderen willen jazz juist veel ruimer definiëren, of er zijn er ook die àlles jazz vinden. Misschien is er een middenweg om die mooie jazzmuziek die een geschiedenis èn een toekomst heeft, te eren. En om er lekker van te kunnen genieten op een binnen- of buitenfestival of waar dan ook!

De Jazzradar-verslaggevers waren in ieder geval tijdens het weekend van NSJ veel indoor te vinden om vooral te smullen van mooie muziek……..jazzmuziek.

2008 The Hague Jazz

2009 NSJ met Akiko Yano

2010 op NSJ met Stanley Clarke

2016 Tokyo Jazz met Michel Camilo

2022 met Piano Quintet

HIROMI
De Japanse pianiste Hiromi is een regelmatige bezoeker van North Sea Jazz en vele andere internationale podia. Op dit festival, toen nog in Den Haag, kwam ze voor het eerst in 2004. Toen net een jaar daarvoor afgestudeerd aan Berklee en juist haar debuutalbum uitgebracht onder de hoede van Ahmad Jahmal. In 2008 speelde ze twee keer op The Hague Jazz en maakten we kennis met haar virtuoze pianospel. En we volgden haar een beetje. In 2009 in duo op NSJ met pianiste Akiko Yano met twee grote Yamaha’s op het podium. In 2010 stond ze er weer als gast bij de band van Stanley Clarke. Vervolgens kwam ze met haar trio project met Anthony Jackson en Simon Phillips in 2012 en 2016. We waren er bij en besloten ook eens bij haar ‘thuis’ te gaan kijken. Op het grootste Japanse indoorjazzfestival zagen we haar datzelfde jaar in duo met Michel Camilo. En ook het doorgaans gereserveerde Japanse publiek op Tokyo Jazz gaf haar een (ongebruikelijke) staande ovatie. Ze is een heldin in haar geboorteland.

Tijdens de staande ovatie maakt Hiromi een foto van het enthousiaste publiek

In Rotterdam speelde de 42-jarige Hiromi haar Silver Lining Suite, die ze opnam als Hiromi The Piano Quintet. Tijdens dit eerste concert van de derde middag besprong de zwierende en vlammende pianiste de vleugel als of haar leven er van afhing; en dat deed het misschien ook wel. Tussen jazz en klassiek zit een hele wereld. En die ruimte wilde ze volop onderzoeken. Haar strijkkwartet speelde niet alleen de tweede stem, maar er was prachtige interactie tussen het collectief en individuele muzikant. De kwartetleden kregen ook alle ruimte om zelf te schitteren. Hiromi speelde zoals gebruikelijk zeer expressief en dynamisch. Dan weer kroop ze met haar neus op de toetsen, dan weer keek ze tijdens een lastige passage nadrukkelijk langere tijd het publiek in. “Kijk mij nou, ik speel zonder te kijken”, straalde ze uit. Als een stuiterbal sprong ze op en neer van haar pianostoel. Het publiek smulde en tijdens de spaarzame stille stukken was de grote Hudson muisstil. Je krijgt het publiek dat je verdient. En natuurlijk tot slot een super enthousiast ovationeel applaus!

De slotavond was mooi begonnen en zou later nog meer legendarische hoogtepunten krijgen.