Gestrand en op North Sea Jazz geland

Marike van Dijk met haar ensemble voor compositieopdracht

De hal van het vernieuwde Ahoy-complex een half uur voor opening

Marike van Dijk (en Louk Boudesteijn)

Met de vernieuwde zalen werden de bezoekers behoorlijk op de proef gesteld. De vernieuwde Missouri is een fraaie aanwinst. De zaal bevindt zich helemaal voorin op de tweede verdieping. Het is er eigenlijk wonderlijk rustig en stil, maar je moet er wel een verrekte eind voor lopen.

VIEZE WORST
Van Mississippi naar Missouri levert een flinke score op je stappenteller. Van het buitenterrein naar binnen moet je grotendeels tegen de mensenstroom in op dit vroege uur. Je loopt via de centrale corridor tot bij de centrale ingang; mensen komen van links en mensen van komen van rechts en zelfs van boven. Ook tegenliggers met eten en drinken in de hand. Verkeersregels als rechtshouden of voorrang verlenen zijn er niet. Het levert soms amusante taferelen op. Zo kreeg voor mij een dame door een ‘aanloping’ de bril in de neus geduwd door een man die van rechts kwam. Hij bukte, raapte zijn worst op, zei sorry en liep door. Blije gezichten en alles op North Sea Jazz is pais en vree.

Compositieopdracht 2022: Marike van Dijk

GESTRAND
Het negenhoofdige ensemble van Marike van Dijk mocht de eerste dag van het festival de Missouri in gebruik nemen. Marike van Dijk kreeg de (jaarlijkse) vrije compositieopdracht van North Sea Jazz. De jury bestond uit Frank Bolder, Robbert Kamphuis en Vera Vingerhoeds, die na een blindfold luistertraject van muziek van de inzenders unaniem besloot tot deze keuze.
Dat Van Dijk daar drie jaar over mocht doen – en ook nog op een bijzondere plek – was niet ingecalculeerd. Het gaf haar uitzonderlijke compositie wel een speciale dimensie en lading mee.

Ruben Samama

Amber Docters van Leeuwen

Keisuke Matsuno

Ze zat in Australië tijdens de afkondiging van de lockdown en moest daar twee jaar blijven. In Brisbane ontstond de titel Stranded. Het spelen tijdens haar jeugd in bigbands en grote orkesten wakkerde haar voorliefde voor grote en bijzondere ensembles aan.
Van Dijk heeft aan haar rechterzijde in het blazersfront trombonist Louk Boudesteijn en aan de andere kant op altsaxofoon en fluit Ben van Gelder. Die laatste leerde ze kennen in New York toe ze daar studeerde aansluitend op haar studies aan de conservatoria van Rotterdam en Amsterdam. In New York trof ze ook bassist Ruben Samama en de nog steeds daar residerende celliste Amber Docters van Leeuwen; beiden geen vaak geziene jazzmuzikanten (meer). Het gezelschap werd gecompleteerd door de in Berlijn geboren Japanse gitarist Keisuke Matsuno en de Belgische toetsentovenaar Jozef Dumoulin plus twee drummers.

Ted Poor en Joost Kroon

De eminente drummerstandem Ted Poor-Joost Kroon leverde dynamisch en explosief slagwerk en zorgde voor soms adembenemende fraaie wendingen in de muziek

PREMIÈRE
De gecomponeerde ‘suite’ laat zich niet in stijlhokjes duwen en getuigt van een vrije geest. Gevoelig, beklemmend, beeldende klanklandschappen, robuuste sterk ritmische en opzwepende stukken; de boeiende muziek liet je geen moment los. Na een generale repetitie (voorpremière) in LantarenVenster twee dagen eerder hield Van Dijk de regie sterk in handen. Het aandachtige publiek veerde mee met de muziek.

Toetsenwizzard Jozef Dumoulin bracht een rijke aanvulling in het ensemble

SPIJTKNOP
Wegens ‘verplichtingen’ met ons zelf elders moesten we helaas iets voor het eind het concert stilletjes de Missouri verlaten.
Ofschoon we veel concerten (bijna) in zijn geheel hebben bijgewoond, zijn er altijd meer concerten die je niet ziet dan die je wel ziet. Je moet je spijtknop uitzetten, want anders is het leven op dit festival met zoveel aanbod ondraaglijk. En langer bij een concert blijven zitten geeft meestal meer geestelijke verrijking dan snel naar een ander concert rennen om daar ook een nog een vleugje van meenemen. We zijn niet teleurgesteld in onze keuzes.