Fugimundi krijgt tweede leven

Harmen Fraanje

Eric Vloeimans

Anton Goudsmit

Eric Vloeimans’ Fugimundi is bezig met een comeback. Meer dan tien jaar geleden was het bas- en drumloze trio een regelmatige verschijning op de Europese podia. In het najaar van 2008 toerde het drietal zelfs door de Verenigde Staten en speelden o.m. in het tot vermaarde jazzclub verworden Japanse restaurant van oorlogswees Yoshie Akiba (Yokohama, 1942) in California. Dat concert resulteerde in een album. Het in mei 2009 uitgekomen album Live at Yoshi’s was het laatste tastbare levensteken van Fugimundi. Maar nu staat het trio met een mix van extatische muziek, beheerste kamerjazz en energetische improvisaties weer voor het publiek op de planken voor een tweede leven.

Eric Vloeimans’ Fugimundi speelde in ’t Beest in Goes

LANGE RIJ
MuziekPodium Zeeland had trompettist Eric Vloeimans, gitarist Anton Goudsmit en pianist Harmen Fraanje in ’t Beest uitgenodigd om met Fugimundi op te treden. Het kwam wat onwerkelijk over toen we op de Goese Beestenmarkt arriveerden en een lange rij bezoekers van uit de wijde regio wachtend voor de deur aantroffen.

UITVERKOCHT
De coronapandemie leek ver achter ons te liggen. Het concert bleek helemaal uitverkocht en de beperkte voorraad stoelen dwong bezoekers zelfs met staanplaatsen genoegen te nemen. Maar we hoorden niemand mopperen. Reden van het uitverkochte Beest ligt ongetwijfeld in de ongebreidelde populariteit van de tot trompettist des Vaderlands uitgegroeide musicus. De voor volk, vaderland en koningshuis optredende Vloeimans toont een dikke agenda met een donderse bontheid aan welklinkend vertoon in binnen- en buitenland.

PARADIJSELIJK
Dat hij terugpakt naar de muziek waar zijn roem en glorie ontstond valt te waarderen. Juist daar ontstond zijn muzikale signatuur met paradijselijke lyrische hoogstandjes. Met Gran Casa Paradiso opende het trio Fugimundi mooi kleurend tussen de meeverende lijntjes. En daarmee – na een snelle observatie van de bezoekers – voldeden de muzikanten aan de verwachting. Het prikkelende Spaans getinte Guano sloot daar mooi op aan. Met Fugimundi werden drie albums gemaakt waaruit werd geput. Maar ook nieuwere werken die niet eerder met dit trio werden gespeeld werden ten gehore gebracht. Veel composities van Harmen Fraanje werden er gespeeld. In A Small Ray Of Light speelde Vloeimans met zijn warme geluid als een lichtstraaltje letterlijk tussen de twee akkoordinstrumenten in een weemoedige melodielijn.

KWIKSTAARTJE
Vloeimans is op het podium een onderhoudend causeur en praatte de setlist aan elkaar met ditjes, datjes en weetjes. De naar het Gelderse Doesburg (een weetje) verhuisde trompettist wees ook op de romantische inborst van alle muzikanten. En maakte ondertussen een bruggetje naar een nummer van zijn meest recente album. Dat volgende stuk is eigenlijk een uitgebouwde soundsnip uit de bioscoopfilm Wild Port of Europe. Een 39 titels tellend album werd door Vloeimans samengesteld uit de soundtrack voor deze film, waarin de schoonheid en overvloed van de natuur in het Rotterdams havengebied in het middelpunt staat. We luisterden aan de Goese Beestenmarkt naar de Kwikkende Kwikstaartjes in de verstedelijkte natuur.

Vloeimans in de spotlights van ’t Beest in Goes

GOUD
Gitarist Anton Goudsmit toonde zich een uitgesproken gevoelsmens: wiegend op zijn klanken en zachtjes mee neuriënd wist hij alle gevoelige snaren van zijn instrument te raken. Deze, evenals Vloeimans, ex-winnaar van de Boy Edgarprijs roerde met eigen composities Boom Petit en vooral zijn opwindende Ernesto de tere zieltjes van de daarvoor ontvankelijke bezoekers. Fraanje die de Boy Edgarprijs ook nog wel een keer gaat winnen wist met zijn bekoorlijke klanken de gemoederen ook te strelen. Dat deed hij in ieder geval ooit bij zijn schoonmoeder in het naar haar vernoemde Charlotte.

GEDENKWAARDIG
Over het repertoire van Fugimundi zei Vloeimans in een interview ooit dat het op het randje van kitsch bewoog. Liedjes die zich bewegen op het vlak tussen kinderlijk, carnavalesk, bluesy, intiem, maar bovenal een magistrale eenvoud uitstralen, waarbinnen de drie muzikanten vrijmoedig kunnen bewegen. Binnen deze elegante potpourri bevonden zich ook Mon Petit Prince, Bradshow, Warriors en het als toegift eindigende Fatima. Hiermee sloot het trio een geweldig en gedenkwaardig concert af met bovendien een excellent geluid in de zaal!

Vloeimans vervult al vele jaren uiteenlopende lucratieve en eervolle parmantige gastrollen met deftig publiek in sjieke concertzalen. Het is hem van harte gegund. In het soort intieme ensembles als Fugimundi komen zijn instrumentbeheersing en lyrische talenten optimaal tot uiting (vinden wij). Goed dat dit trio weer van stal is gehaald. Gatecrash, Oliver’s Cinema en Testimoni horen zeker ook in dit rijtje successen thuis. Check it out!