Rotterdam

Groen

Schorpioen

De Rotterdamse fotograaf Joke Schot begon als kind te fotograferen omdat ze zag dat haar oudere zussen hun herinneringen in foto’s bewaarden. Nieuwgierigheid en inspiratie brachten haar op het spoor van de fotojournalistiek, waarin zij zich ging richten op muziek, podiumkunsten en maatschappelijke onderwerpen. Joke heeft een zeer herkenbare stijl. In de afgelopen veertig jaar heeft zij een veelzijdig oeuvre opgebouwd. Haar werk wordt regelmatig gepubliceerd en geëxposeerd. Onder de titel Dutch Masters (9) hangt tot en met 28 april een overzicht van haar muziekfoto’s in de Tone & Image gallery in Schiedam.

Mijn ouders zaten op de binnenvaart. Tot mijn achtste jaar heb ik bij hen aan boord gewoond. In de stuurhut had mijn vader altijd de radio aanstaan en hoorde ik vaak schlagers. Mijn moeder was dol op Tom Jones en luisterde graag naar Veronica. Na die periode ging ik naar een internaat voor schipperskinderen. In mijn basisschooltijd begon ik de Top 40 en Toppop te volgen. Tijdens mijn middelbareschooltijd luisterde ik met vriendinnen naar Pink Floyd en Leonard Cohen.

In de popmuziek heb je naast de artiesten vaak ook te maken met de entourage, decors, kostuums, dans en extravagantie. Daardoor is dat genre een meer visuele en mediagerichte kunstvorm. Fotografisch gezien erg aantrekkelijk. Jazzmuziek is op een hele andere manier boeiend om naar te kijken. Artiesten komen erg dichtbij en zijn minder gebonden aan hun act. Hun kunst is primair gericht op het moment, spontaniteit, virtuositeit en vernieuwing. Improvisatie legt hele andere aspecten van het kunstenaarschap bloot. Dat wil ik vastleggen. Een foto is voor mij geslaagd als je de muziek erin terug ‘hoort’.

Als 10-jarige kreeg ik mijn eerste camera. Het was pure magie om, varend op de Rijn, beelden van het dagelijkse leven te vangen. Toen ik de journalistiek in ging, verplaatste die magie zich naar muziek, theater, dans en circus. Ik wilde proberen om de essentie van die disciplines in beeld te brengen. Ik heb heel wat podia gezien in Nederland en diverse Europese steden. Een circusfestival in São Miguel toont een heel ander perspectief dan een jazzfestival in Belgrado. Intimiteit en emoties staan altijd onder invloed van een couleur locale.

Uit interesse en betrokkenheid ontstond er een verlangen om ook maatschappelijke onderwerpen te documenteren. De afgelopen jaren richtte ik mijn lens steeds vaker op de buitenwereld. Ik zet me in om mensen in moeilijke en vaak ook confronterende omstandigheden te fotograferen. Dat doe ik met de intentie om onrecht voor het voetlicht te brengen.

Ik werk graag op locatie en ga liefst naar plekken waar mensen en situaties in een pure vorm, dus zonder enscenering, benaderbaar zijn. Op locatie beleef ik veel en heerst er hectiek. Ter compensatie is het heerlijk om thuis, op een hotelkamer of buiten, op mijn laptop te werken. Die rust heb ik nodig om mijn resultaten te overzien en goede selecties te kunnen maken uit de honderden beelden die ik maak tijdens werksessies.

In de stad pak ik de fiets. Daarbuiten liefst de trein, ook naar verre bestemmingen, als de concurrentie met het vliegtuig tenminste gunstig is. Meestal niet helaas. Vijf jaar geleden had ik het voorrecht om een unieke reis te maken met de Jazz Night Express, die eenmalig op-en-neer reed tussen Rotterdam en Berlijn.

Het voorjaar en de zomer. Genieten van de zon, tuinieren, etentjes of uitstapjes met mijn kinderen. Via mijn werk ontmoet ik veel leuke mensen. Met vrienden beleef ik cultuur, film, en musea. Daarnaast doet het mij goed dat ik betrokken ben geraakt bij maatschappelijke groeperingen die zich inzetten voor wonen, zorg, de natuur en het milieu.

In 1985 ging ik naar een concert van Tina Turner. Ik had een stoel op de eerste rij. De beste plek om foto’s te maken. Daar sloeg een vonk over en ontstond mijn missie. Twee jaar later kreeg ik mijn eerste opdrachten en ging ik voor het eerst naar het North Sea Jazz Festival, waar ik later ook exposeerde. Daar ontdekte ik de enorme reikwijdte van jazzmuziek.
Op een zekere dag kwam de overgang van doka naar digitaal. Een stap die het werk niet direct beter, maar wel totaal anders maakte. Een erg leuk aspect van mijn werk is ‘back stage’ fotografie. In de kleedkamer of ergens op een gang, ontstaat meestal een ander soort chemie met de artiesten en ontstaan foto’s die ik koester.

Ik hoop nog heel lang door te kunnen gaan met podium- en portretfotografie. Daarnaast hecht ik steeds meer belang aan sociale onderwerpen. Het zou fijn zijn als ik met het maken van maatschappelijke reportages een klein beetje kan bijdragen aan het terugbrengen van wat meer rust en waardering in de samenleving.

JOKESCHOT.COM

TONEANDIMAGE.GALLERY

Concept en fotografie: Eddy Westveer