Alex Koo Trio paart lyriek aan avontuur

Het trio van de Belgische pianist Alex Koo bestaat al acht jaar, maar nam onlangs pas zijn eerste album op: Blame It on My Chromosomes. Koo vertelde na afloop van het concert de behoefte aan een album nooit sterk gevoeld te hebben, maar de vraag ernaar bleef terugkomen en hij bezat inmiddels tien stukken die hij goed genoeg vond om een plaat mee op te nemen. Met zijn landgenoten en goede vrienden Lennart Heyndels (contrabas) en Dré Pallemaerts (drums) vormt hij een hechte eenheid. In het Bimhuis voerden ze bijna het gehele album uit.

Alex Koo Trio

COMPLEX
Alex Koo is geschoold als klassiek pianist en dat is goed te horen. Zijn spel is lyrisch en zijn aanslag glashelder. Aanvankelijk eenvoudig en toegankelijk, met een pakkend thema, worden de stukken allengs complexer. De harmonieën zijn razendknap. De improvisaties zijn meestal bondig en vallen binnen de structuur van de composities. De lijnen hiervan worden getrokken door de ritmesectie, die daarbinnen de vrijheid volledig benut. Dat levert muziek op die zowel swingt als avontuurlijk is.

Alex Koo

De nummers zitten vol ritmewisselingen, die soepel worden uitgevoerd, zodat de luisteraar nergens uit de muziek wordt gehaald. Het trio kan geleidelijk aan een enorme dynamiek ontwikkelen, met gedreven baslijnen en intens drumwerk. Er zijn ook stukken met introspectief spel, waaronder het bijzonder fraaie Intro to Nothing. Pallemaerts maakt hierop gebruik van brushes en percussie-effecten, zoals belletjes. De set is overigens geheel akoestisch. Tegelijk is dit zeer moderne muziek met invloeden uit contemporaine klassieke muziek en jazz, pop en filmmuziek.

Heyndels en Pallemaerts

MORRICONE
Koo schroomt er niet voor om zijn stem te gebruiken, zoals op het poppy Slowly. Dit terwijl hij niet over een bijzondere stem beschikt. Ook klinkt hij wat geknepen en is hij in de laagte niet geheel vast. Het hoort echter bij Koo’s panache. De mooie harmonieën en de improvisatie tillen het nummer ver boven de middelmaat uit. Een ander opvallend stuk is Eagle of the Sun, een hommage aan zijn held Ennio Morricone. Koo’s fluitpartij roept, samen met zijn stem, precies de epische sfeer op van de westerns waarvoor Morricone de score verzorgde.

Alex Koo Trio

Meer indruk maken het The Bad Plus-achtige Desert Messiah, dat zowel lyrisch als vervreemdend klinkt met veel dissonante noten, of het hoekige Hey Man, We Should Play Sometime, een clichématige kreet binnen de jazzscene waaraan Koo zich enorm kan storen. Het trio gaat hierop heerlijk los met funky bas en flinke drumslagen. Een ander hoogtepunt is titelnummer Blame It on My Chromosomes met een onconventionele baspartij waarbij Heyndels zijn instrument soms als een gitaar aanslaat.

Koo en Heyndels

INTIEM
Een heel speciaal nummer is Jonass, waarmee het trio de set altijd afsluit. Het is een eerbetoon aan een jeugdvriend die tien jaar geleden verongelukte. Met een melancholieke melodie en ingehouden spel wordt een prachtige, intieme sfeer gecreëerd. Deze wordt voortgezet in de toegift Dune, afkomstig van het album Appleblueseagreen (2019), dat klonk alsof het voor pianotrio was geschreven. Het Alex Koo Trio is van uitzonderlijke klasse en verdient veel meer publiek dan waarvoor het deze avond speelde. Ze zijn opnieuw te horen op het North Sea Jazzfestival waarvoor ook trompettist Ambrose Akinmusire, die op de plaat op twee nummers meespeelt, staat geprogrammeerd. Dus wie weet…

ALEX KOO TRIO
Alex Koo – piano
Lennart Heyndels – contrabas
Dré Pallemaerts – drums

Bimhuis Amsterdam (NL)
27 april 2025
Tekst: Mathijs van den Berg
Fotografie: Filip Mertens

ALEXKOOMUSIC.COM

BIMHUIS.NL