JAZZRADAR doet de vierdaagse van Duketown

“Een vergissing van de gemeente in uw voordeel. Ga niet langs AF!”
Dat de wereldkampioenschappen handboogschieten PER ONGELUK samenvielen met de 46^ste editie van Jazz in Duketown, zullen weinig mensen geloofwaardig vinden. Een dubbele boeking in de gemeentelijke agenda van ’s-Hertogenbosch pakte uiteindelijk erg gunstig uit. Want daar waar andere jaren op de Parade een massa etend, drinkend en vooral pratend publiek vanaf afstand naar een immens hoog en groot podium opkeek, was er dit jaar PER ONGELUK een intieme luisterplek ontstaan. Het smaakvol ingerichte en veel lagere nieuwe podium was fraai uitgelicht en de opgestelde tribune zorgde voor een aangename luisteroase.

MARKT
Ook de programmering van de 46^ste editie van Jazz in Duketown op de Parade was aangepast aan de vernieuwde situatie. Met uitzondering van Pinkstermaandag werd er op de Parade overdag met een handboog geschoten. De muzikale acts voor een vooral wat breder publiek waren daarom dan juist op de Markt te vinden. Marcus Miller voldeed op de Markt aan die verwachting als publiekstrekker en trok een vol plein. Duizenden toeschouwers waren getuige van de inspanningen van de krachtpatser op de basgitaren en basklarinet. Redelijk routineus speelde hij zijn programma af met nummers als de Motown hit  Papa Was A Rollin’ Stone en Miles Davis’ Tutu. Met zijn wat magere kwartet met saxofonist Alex Han, drummer Alex Bailey en heel veel toetsen van Brett Williams waren er geen muzikale verrassingen.
Jammer dat het bonte gezelschap van Arp Frique & family die diezelfde avond na Miller optraden de mensenmassa niet vast kon houden. En dat lag zeker niet aan hun cocktail van dansbare afro-beat en funky exotische wereldmuziek.

JAZZROUTE
Tijdens Jazz in Duketown zijn er heel wat wegen die naar Rome leiden. En op de route naar een andere speelplek kom je nog wel eens op plekken waar je eigenlijk niet wilt zijn. Zo zijn er straatjes waar je je tussen de mensenmassa door moet wringen wanneer je verder wilt. Maar er zijn ook superdrukke plekken waar je misschien wel even wilt blijven. Uilenburg is zo een typische plek waar je niet naar een luisterconcert gaat, maar wel kunt drinken en swingen op straat. Vanaf drie meter hoogte geven The Preacher Men je een aangenaam muzikaal houvast. Voor een honderd procent luisterconcert mag je de Willem Twee Concertzaal echter niet missen. Bedenk dat je op de weg er naar toe soms de bordjes Toonzaal moet volgen. Meestal werden tijdens het festival daar twee verschillende sets van vijfenveertig minuten gespeeld. En is een concert naar je zin, dan loont het zich soms om twee sets te bezoeken. Bij Little Big van de uit Seattle afkomstige pianist Aaron Parks bezochten we de tweede set. In de gespeelde muziek wordt jazz behoorlijk opgerekt naar indiepop met een voorname rol voor gitarist Greg Tuohey.

De Willem Twee Concertzaal is een voormalige synagoge en met name geschikt voor kamermuziek. Hoe kleiner de podiumbezetting is des te fijner de akoestiek van de ruimte. Bij het duoconcert van gitarist Reinier Baas en saxofonist Ben van Gelder was de combinatie ideaal. Beiden speelden al meer dan tweehonderd keer samen en ze brachten nu muziek van hun gloednieuwe album. Reinier Baas bespeelt met zijn lenige vingers en onorthodoxe technieken zijn instrument en heeft een geheel eigen herkenbaar geluid weten te vinden. Ben van Gelder heeft een onwaarschijnlijke beheersing van zijn instrument. Hij speelt altsax en één nummer speelde hij solo een C-melody-saxofoon.

BASLIJNEN
Met de Rotterdamse 2^e editie van het Dutch Double Bass Festival op de achtergrond waren er ook op de 46^e Jazz in Duketown nogal wat bassisten die als bandleider optraden. We noemden Marcus Miller al, die overigens niet in Rotterdam speelde. De samenloop van boekingen was grotendeels toeval.  Maar er was wel iedere dag een bassist met internationale roem in Den Bosch. Omer Avital wist met zijn droomkwintet Quantar duidelijk te maken dat het bespelen van de contrabas vooral erg leuk en plezierig was. Het basspel van Avital is ritmisch en harmonieus en in de muziek straalt de gezamenlijke muzikale reis door als die van zijn bandleden; allen Israëlische expats woonachtig in New York. Uit een heel ander vaatje tapte de uit Kameroen afkomstige publiekslieveling Richard Bona. Na zijn odes aan Joe Zawinul, Jaco Pastorius en Weather Report bevatte zijn laagdrempelige festivalrepertoire ook Rock & Roll en daar kon hij maar beter van afblijven. De zoetgevooisde en sympathiek ogende Bona kwam overigens flink te laat op en hij kon maar ternauwernood worden overgehaald voor een toegift. Niets lijkt wat het is.

Daags er na op hetzelfde podium was er weer een eerbetoon aan Pastorius. Ditmaal stond Jimmy Haslip, oprichter van de Yellowjackets en buitencategorie bassist, op hetzelfde podium. Samen met toetsenist Scott Kinsey was die door de Nederlandse percussionist Jeroen de Rijk uitgenodigd. Het gezelschap had nog een extra nationaal tintje door de aanwezigheid van de jonge Nederlandse drummer Yoran Vroom.  Een ander multinationaal gezelschap rondom een dikkesnarenplukker bevond zich in Willem Twee. The Indefinite Shape Of Imagination (TISOI) is een projekt van de jonge Brabantse bassist Stef Joosten. Deze wist met een sterke bezetting en zijn vooral eigen composities indruk te maken in Willem Twee.

RAFELTJES
Toch waren er ook nog wel een paar rafelige randjes in de overigens goede organisatie en programmering. Op de website is het moeilijk om op een eenvoudige manier je informatie te vinden. En heel vaak ontbreekt ook gewoon de informatie. De line-up van een formatie is vaak een puzzel. En regelmatig staan er onjuiste gegevens. Een paar handjes erbij en je scoort echt punten!

De scheidingslijn tussen festival en horeca is flinterdun. En kennelijk is ook de samenwerking tussen horeca en festival niet overal optimaal. Dat ondervond ook altsaxofonist Joris Posthumus. Hij was door het festival gecontracteerd met zijn trio op het terras bij DIT. Omdat Posthumus vooral bekend is van zijn Japanse projekten als Tokyo’s Bad Boys werd dit trio aangekondigd als een opzwepende band uit de levendige jazzscene van Tokyo. Maar een paar uur voor het optreden hoorde hij dat de horecagelegenheid geen plaats voor hem had.

Last minute werd hij gevraagd om op de markt in een VIP-tentje te spelen. Kennelijk gaf hem dat zo veel energie en inspiratie dat hij daarmee muzikaal tot ongekende hoogte steeg. Tijdens de twee sets werd hij voortreffelijk bijgestaan door drummer Sander Smeets en contrabassist Matheus Nicolaiewsky. Zijn optreden leverde hem wèl de toezegging van programmeur Koen Graat op om in 2020 op een fatsoenlijk podium met een grote band te mogen spelen. Eind goed al goed!

En ondertussen had de markt Bert Joris al te gast zien spelen bij het traditionele concert van Het Brabants Jazz Orkest (HBJAZZO). Peter Beets ontving met zijn tribute aan Django Reinhardt gasten als Mozes Rosenberg, Martin Limberger, Paulus Schäfer en violiste Julia Philippens.
De iconische 75-jarige pianist Monty Alexander uit Kingston Jamaica mocht met zijn trio zijn Caribische swing met een vleugje reggae spelen voor het op stoeltjes gezeten publiek. Die stoeltjes konden vanwege de harde wind de eerste twee dagen niet geplaatst worden. De Noorse tenor- en sopraansaxofonist Marius Neset wist een sterke indruk te maken met zijn kwintet dat bestond uit pianist Ivo Neame, drummer Anton Eger, vibrafonist Jim Hart en contrabassist Petter Eldh. Neset staat prominent op de voorgrond en speelt lang uitgesponnen solo’s die overrompelen als een golf met indrukken. De solo’s zijn geen uiting van ego-tripperij, maar juist de synergie met de overige bandleden bepaalt het podiumgeluid. En dat hechte bandgeluid staat als een solide huis!

KERKPLEIN
Natuurlijk ging het bij Jazz in Duketown niet alleen om bassisten. Toch kende de line-up van de bij het in Nederland debuterende Oostenrijkse bandje Shake Stew twee muzikanten die zowel basgitaar als contrabas speelden. Maar ook twee drummers! Dat was ook wel een beetje het format van het programma op het Kerkplein. In de avond de wat opvallendere nieuwe acts voor een jong uitgaanspubliek; we zagen ook Brass Rave Unit met Ko Zandvliet, Bo Floor en Ko Zandvliet (Jungle By Night, Gallowstreet). Zij spelen een soort pittige opzwepende jazzhouse. Eerder dit jaar stonden ze op één van de podia van Glastonbury met hun act.

Overdag is er op het Kerkplein kwaliteitsjazz voor de iets oudere jeugd. We troffen de Bert Boeren Group en het Prashant Samlal Quartet rondom de gitarist die in 2018 de Conservatorium Talent Award had gewonnen. Dutch in The Dessert van Jan Wouter Oostenrijk met de Syrische zangeres Shaza Hayek, percussionist Modar Salama, bassist Marco van den Akker en drummer Tuur Moens brengt laat een Noord-Afrikaanse wind over het kerkplein waaien. Op Pinkstermaandag was het podium nog eens voor het Benjamin Herman Trio en als afsluiter Van Kemenade Hammond Sandwich met aan de linkerzijde Carlo de Wijs en rechts Arno Krijger op Hammond. En daar tussen in Paul van Kemenade op altsax, Jeroen Doomernik op trompet en Chris Strik op slagwerk.

Ja, en wat doe je dan nog meer op een kerkplein als het weer het toestaat?  Op zondag organiseer je daar een kerkdienst op de stoep en traditiegetrouw zijn daar muzikale gasten die vaak ook op het festival spelen. Bosschenaar Eric Vloeimans mocht de gelovige aanwezigen met zijn trompetklanken inspireren.

STIL
Inspireren kan Eric Vloeimans wel ook al is het met een oud en beproefd concept zoals Gatecrash. Deze geoliede machine bestaat inmiddels in ongewijzigde bezetting een dikke tien jaar. En er wordt gewerkt aan een nieuw album ergens in de loop van 2020, dus er gaan deze avond nummers in première zoals Star Trek van Jeroen van Vliet. Toen de heren op de Parade speelden was het nog nooit zo stil tijdens het jazzfestival. Op de Parade viel dit jaar veel te beleven. Zo speelde er De Raad van Toezicht en zagen we de jonge Franse gitarist Tom Ibarra daar met zijn gezelschap. Op de slotdag speelden de Cubaanse pianist Hilario Durán met zijn kwartet.
De nieuwe opstelling en setting op de Parade kwam de concertbeleving zeer te goede. Mogen ze in 2020 weer zo doen!

 Jazz in Duketown Den Bosch (NL) 8, 9, 10 en 11 juni 2019
Tekst en fotografie: Ella & Eddy Westveer