Utrecht. Maar ik ben voor de helft opgegroeid op Scheveningen, dus voor mij is dat eerder een thuisbasis (en daarom woon ik daar nu weer).

Groen

Tweeling, geloof ik. Dat schijnt veelzeggend te zijn, maar ik heb weinig verstand van horoscopen.

That Jazz Girl ook bekend als Arlette Hovinga geniet enige bekendheid als publicist, marketing specialist en bovenal jazzpromoter. Ze woont ‘for the time being’ weer in Den Haag, maar heeft ook gewoond in delen van Oost-Europa om daar aan de de jazzweg te timmeren. En niet zonder succes voor haarzelf en haar relaties. In 2023 lanceerde ze haar eerste boek How To Build Relantionships in the Music Industry, waarmee ze gastlessen en workshops gaf op bijvoorbeeld Swiss Jazz Days, Tallinn Music Week, en het Conservatorium van Amsterdam.

Poeh, goeie vraag. Mijn ouders hielden van klassieke muziek en jazz; ze gingen op date naar concerten van Rita Reys, bijvoorbeeld, en mijn vader hield er een grote liefde voor Lionel Hampton en bigbandmuziek op na. Mijn moeder was meer van de Hot Club. Inmiddels hou ik van beide, maar in mijn tienertijd zette ik me vrolijk tegen de ouderlijke macht af en luisterde ik naar Steely Dan, Stone Temple Pilots, Rammstein, Aerosmith, en een enorme buslading Duitse punkrock. De hits van Die Ärzte kan ik nog steeds woord voor woord meezingen, en als niemand kijkt doe ik dat met liefde. In een late kroeg in Bremen bijvoorbeeld, na Jazzahead… maar dat is een heel ander verhaal.

Zoals gezegd was jazz bij ons thuis best wel aanwezig, al stond de radio eigenlijk vooral op Classic FM. Ik heb zelf wat omzwervingen gemaakt voordat ik hier belandde; ik zong vanaf mijn 13e in rockbands, begon vanaf mijn 16e als vrijwilliger op lokale festivals, en op mijn 17e was ik voor het eerst vrijwilligerscoördinator. Daarna bouwde ik podia, werd ik stagemanager, boekte ik bluesbands, en nog veel meer! Ik ben dus best wel in de muziek opgegroeid – mijn ouders vonden dat ook wel lekker rustig, geloof ik. Op mijn 21e vertrok ik voor het eerst naar Amerika, daar kwam ik via via bij Motown terecht, en vier jaar lang deed ik jaarlijks minstens 1 productie met bands als The Temptations, The Four Tops en Mary Wilson, meestal als productieassistent, soms als wardrobe- of stagemanager. Die crew hield van hiphop, funk, en jazz, en toen ik weer in Nederland belandde was de stap in die richting gauw gemaakt. Ik begon met programmeren bij Jazz in de Gracht, een lokaal festival in Den Haag, en Jazzfestival Delft. The rest is history, zullen we maar zeggen.

Ik kan andere publicisten enorm inspirerend vinden. Het team van Lakecia Benjamin bijvoorbeeld heeft waanzinnige dingen gedaan de afgelopen jaren, en 1 mailtje van Joe Baxter is genoeg om weer helemaal te zien waarom ik doe wat ik doe. Om een artiest te zien groeien, dat is het mooiste dat er is. Dat drijft me. Jaren geleden riep ik al tegen bevriende musici uit Amerika dat ze Peter Somuah moesten checken, die ik via Jazz International zijdelings eens gepromoot had. Die zit nu bij ACT, een van mijn favoriete labels. Net als een paar bands waar ik zelf actief mee gewerkt heb, trouwens. Die groei, daar doe je het voor. Ik ben daar enorm trots op. Hard werken, een team vormen samen met je artiest of band, en samen resultaat boeken om de volgende stap te kunnen maken, dat vind ik fantastisch. Voor een goede strategiesessie mag je me ‘s nachts wakker maken.

Het liefst werk ik vanuit huis, in mijn pyjama, met mijn kat Vladimir op schoot, maar dat gebeurt in het voorjaar te weinig. Persruimtes, kleedkamers, internationale treinen, hotelkamers, en vliegvelden komen vaker voor. Gelukkig heb ik mijn laptop altijd bij me, en vindt mijn roster het niet zo erg dat ik niet altijd 24/7 bereikbaar ben.. ze weten dat het toch wel goedkomt.

Ik vind treinreizen heerlijk, en kijk reikhalzend uit naar het uitbreiden van het netwerk sleeper trains naar Oost-Europa. Kleine afstanden, zoals naar Berlijn, Parijs, of Londen, zouden mensen sowieso standaard met de trein moeten (kunnen) doen, vind ik.. het is alleen soms echt belachelijk duur, en NS International doet daar met hun eigen tarieven, die te vaak hoger zijn dan die van Bahn voor hetzelfde traject, nog een schepje bovenop. Heel suf, want het is veel beter voor de planeet, met wifi aan boord krijg je een hoop gedaan, en het uitzicht is vaak fantastisch. Mocht de organisator van de JazzExpress dit lezen trouwens, dan wil ik graag helpen om de volgende editie te lanceren. 😉

Ik denk dat ik me buitengewoon gelukkig mag prijzen dat ik op mijn leeftijd van mijn passie voor muziek kan leven. Elke dag is een nieuw leermoment voor mij, dus ik reflecteer me te pletter op hoe mijn dienstverlening beter kan, hoe ik een betere publicist en collega kan zijn, en hoe ik de industrie beter kan begrijpen. Ik ben behoorlijk neurodivergent, zoals dat zo mooi heet, en dat maakt me soms best wel idealistisch en wat rechtlijnig in mijn eerlijkheid. Dat vinden mensen soms lastig, geloof ik, maar het maakt me ook efficiënt, loyaal, en enorm gedreven (lang leve de hyperfocus). Goede PR draait echt om persoonlijke connecties, en dat ik daar elke dag aan mag bouwen met enerzijds geweldige musici en festivalcollega’s, en anderzijds journalisten die in veel gevallen dierbare vrienden zijn geworden, terwijl ik er zelf denk ik ook echt een leuker mens van word vind ik iets heel bijzonders.

Jeetje, wat een goede vraag. Ik heb 4 jaar in Rusland gewerkt, en dat is echt een andere planeet. Ik tekende mijn huurcontract in Moskou in 2021, vlak nadat ik in oktober dat jaar met een stapel journalisten uit heel Europa op het Butman Gala was. Dat was een enorme productie in het Kremlin State Palace, waar Wynton Marsalis en zijn JLCO tegelijk met Moscow Jazz Orchestra en Igor Butman op de planken stonden. Ik denk dat die avond voor alle aanwezigen een van de bijzonderste dingen is die we ooit hebben meegemaakt, niet in de laatste plaats omdat de wereld er 4 maanden later zo radicaal anders uit zou zien. Na het gala was er een heel uitgebreid diner in het GUM, het sjiekste winkelcentrum van de stad, vol ambassadeurs, celebrities en andere grootheden. Zaten we daar als nuchtere Europeanen tussen de gouden flessen vodka naar een jammende Wynton te luisteren in het holst van de nacht. Het appgroepje dat we toen gebruikten bestaat nog steeds, de journalisten zijn onderling nog steeds goede vrienden. Die week heeft echt indruk gemaakt. Het was mijn laatste grote klus in Rusland, omdat we toen begonnen met de promo van de 100e verjaardag van de Russische jazz, een enorm cultuurhistorisch, nationaal spektakel, en dat logischerwijs niet konden afmaken toen de oorlog uitbrak.

Ik woon sinds april 2023 weer in Nederland na een jaar in Polen (waar ik dus terecht kwam door de oorlog, want ik kon niet meer naar huis). Voorlopig blijf ik hier. Ik vind netwerken achter de schermen op sommige vlakken moeilijk, maar ik zou graag een kans krijgen op een meer leidinggevende functie. Na 10+ jaar hoop ik genoeg op mijn conto te hebben om ergens meer ervaring op te doen als directielid of manager. Hoe je dat aanvliegt weet ik eigenlijk niet precies, wat vast ironisch is voor iemand die een boek schreef over netwerken in de muziekindustrie. Maar goed, slagers keuren hun eigen vlees ook beter niet. Daarnaast wil ik That Jazz Girl uitbouwen naar een groter bedrijf, meer perspromotie maken, social media en content services aanbieden, meer freelancers inzetten, en nog meer muzikanten helpen om nog grotere doelen te bereiken. Ik ben op dit moment op zoek naar de juiste business coaches om me daarbij te helpen.

ARLETTEHOVINGA.COM

Concept en fotografie: Eddy Westveer