São Paulo

Donker groen

Vissen

Het niveau van een creatieve uiting op het podium is mede afhankelijk van hoe een artiest in zijn vel zit. Hebben ze een een goede reis gehad. Is hij of zij een beetje ontspannen. Liep de soundcheck goed. Wat is er te drinken en te eten? Vaak geven artiesten via een “rider” aan wat hun wensen zijn voor wat ze willen drinken en eten. Dat kan soms erg ver gaan.
Maar soms kunnen podia ook ver gaan om bezoekende artiesten te verwennen en ze op hun gemak te stellen. Bij het Rotterdamse LantarenVenster hebben ze een sterke troef in handen. De Brazilliaanse kokkin Laudi Almeida maakt het muzikanten graag naar de zin om speciaal voor ze te koken. Muzikanten maken er zelfs graag een omweg voor en hebben een extra reden om in Rotterdam te willen optreden. De roem gaat tot over de hele wereld en sommige muzikanten kijken graag even onder het deksel van haar pannen. Laudi Almeida blijft er bescheiden onder. Laat haar maar koken!
Door te reizen ontdekte ze hoe ze met eenvoudige ingrediënten de smaak in balans kon houden en een smaakfeest voor de zintuigen kan organiseren. Ze werkt volgens de richtlijnen van Le Cordon Bleu in Parijs, waar ze stage heeft gelopen. “Smaak doe je met een klont boter, fijn gesneden sjalot en een scheutje witte wijn. Niet meer dan drie ingrediënten om aroma’s en smaak in harmonie te houden.”
Naast haar geprezen kookprestaties is ze ook nog eens het zonnetje in huis. Ze vindt dat je moet durven te vieren dat het leven verrukkelijk is. En dat proef je in haar eten.
“Ik ben een persoon die altijd blij wakker wordt; soms vindt men dat wel wat irritant”, zegt ze. Haar bonte brein zit vol met avontuurlijke anekdotes en kleurrijke herinneringen. Veel ontmoetingen met bekende en onbekende personen komen voorbij tijdens ons gesprek. Gelukkig hebben we de tijd. Fusion is misschien wel haar sleutelwoord: in muziek, in eten en in taal.

Ook fusion! Ik groeide op met MPB (Música Popular Brasileira); bossa nova, samba en candomblé, protestmuziek (in Zuid-Amerika en Brazilië tegen de militaire dictatuur). Het waren gemende Braziliaanse muziekstijlen en het stond voor links en intellectueel; het was populair op universiteiten. Tango’s en milonga’s heb ik beter leren kennen door studentenuitwisselingen in Buenos Aires. Ik studeerde Lichamelijke Opvoeding aan de Universidade de São Paulo en studeerde af met verschillende vakkenspecialisaties. Ik woonde ook bijna twee jaar in Mexico waar ik salsa, cumbia, bolero, mariachi’s leerde kennen. Veel prachtige volksmuziek met sentimentele verhalen. Toen ik aan het zwerven was in Noord-Amerika leerde ik genieten van de rijke diversiteit in geschiedenis, cultuur en ritme. Dat was in de jaren ’80. Ik reisde dwars door de Verenigde Staten met de bus of lifte soms lange afstanden met vrachtwagenchauffeurs. Jazz was overal! Ik geniet van de diversiteit door te dansen.
Europa was ook aanwezig in mijn jeugd-dansgalerij, Shocking Blue gaf er een shot energie.

Ik heb veel gereisd, vaak alleen. Sinds ik in Nederland woon, reis ik en kampeer ik met mijn vriend. En tot een paar jaar geleden reisde ik met groepen als reisbegeleidster. Negen jaren met reisorganisatie Djoser vol magische verhalen. Ik heb nog contact met vele medereizigers die opnieuw het geluk van reizen weten te delen.

Toen ik naar Nederland kwam had ik verschillende jobs in de horeca gehad. Dat begon al in mijn studententijd. Ervaring had ik al genoeg van São Paulo waar ik een Creperie binnen een esoterische boekwinkel had. Later ging ik werken voor Thuiszorg in Rotterdam als oefentherapeut. Toen had ik al opdrachten van verschillende kunstinstellingen in Rotterdam. Mijn cateringbedrijf Republica Das Bananas richtte ik op in 1996. Ik deed de catering het International Film Festival Rotterdam, Scapino, Conny Jansen Danst, Onafhankelijk Toneel (OT), de Gemeente Rotterdam, en nu nog voor Fotografie Instituut en LantarenVenster. In het oude Theater LantarenVenster deed ik al de catering voor theater- en dansproducties. En toen werd ik ook voor “jazz” gevraagd. Op de oude locatie kookte ik al voor grootheden als Herbie Hancock en Branford Marsalis en ook voor de toen nog heel onbekende bassist Avishai Cohen. Hij was enorm blij verrast met de vegan maaltijd. Het eten was het beste vegan ooit, vond hij. Hij is wel in de nieuwe LV geweest maar de verlegen en dankbare Avishai was toen een beroemdheid geworden. Ik zal nooit zijn interpretatie vergeten van het liedje Alfonsina y el mar.

In het nieuwe LV heb ik niet alleen voor jazzmuzikanten gekookt maar ook voor blues, tango, salsa, bossa nova, Mali blues en Franse chansons. Tussen alle genre was er ook Mashrou’ Leila uit Libanon, en de tango nuevo van de Argentijnse Daniel Melingo. Ik zag ook voor de eerste keer singer-songwriter Benjamin Clementine op zijn blote voeten achter de vleugel. Dat was een magische concert. Ook de Nederlandse Blaudzun en Tim Knol en natuurlijke talloze andere bands heb ik als gast aan tafel gehad en de concerten meegemaakt..

De gedichten van de Portugese dichter Fernando Pessoa zijn heel inspirerend. “Navegar é preciso; viver não é preciso“, wat ik zou vertalen als “reizen is nodig, het leven is niet nodig“. Wanneer je werk van Pessoa wilt lezen in het Nederlands, dan kun je het best August Willemsen lezen. Hij was de Nederlandse vertaler van Portugese en Braziliaanse literatuur.
Tijdens het Poetry International Rotterdam in 2005 waar ik ook catering deed sprak ik lange tijd met Gerrit Komrij. Hij woonde in Portugal en was enthousiast om in het Portugees met mij te praten. We spraken ook over zijn mooie gedicht “Alles blijft“.
Frida Kahlo’s regel in een muurschildering (uit 1953) heeft voor mij ook een bijzondere filosofische waarde:
“Pies para qué los quiero si tengo alas pa’ volar” wat zoveel betekent als “Voeten waarom. Als ik vleugels heb om te vliegen?“

De keuken in het algemeen is een beetje mijn werkplek. Ik hou ook supermarkten, markten delicatessenwinkels in de gaten. Dat is bovendien in het buitenland een gewild uitje en inspiratiebron. De keuken van de artiestenfoyer in LV is de afgelopen 10 jaar mijn vaste stek.

Dat is de fiets. Nu heb ik een elektrische fiets. Ik heb ook een heel handig wagentje om achter mijn fiets te hangen. Reuzehandig om alle ingrediënten voor de keuken in mee te nemen.

Het leukste is een leeggegeten bord!

Er zijn heel veel details, verhalen, prachtige herinneringen, muzikale momenten, lekker eten, mooie mensen en bijzondere locaties.

INFO@REPUBLICADASBANANAS.NL

Concept en fotografie: Eddy Westveer